Na de hele tellerklok vervangen te hebben door een NIEUWE had ik stiekum verwacht dat de klus wel afgerond zou zijn. Niets is minder waar, even vergeten dat we hier met een bijna veertig jarige Rus van doen hebben.

Na de eerste rit (buiten het dorp) viel me plosteling op dat ik niet verder dan 1,9 kilometer van huis kwam. De snelheidsmeter werkt wel, maar de kilomterteller blijft steken...

De hele boel weer uit elkaar gehaald en de kilometerteller/snelheidsmeter unit uit de oude tellerklok overgezet. Een klus die best te doen, al moet je de hele boel weer uit elkaar halen. Wel staat nu de kilomterstand weer op de juiste stand.

Na een proefrit blijkt alles weer te werken naar behoren.

Afgelopen weekend naar een verjaardag maar even de Scaldia meegenomen. Alles lijkt goed te werken, lijkt want de snelheidsmeter geeft plotseling 15 km/u te weinig aan. Erg handig in een land stampvol flitspalen.

Net toen ik zat te twijfelen of ik nu wel of niet de heleboel weer uit elkaar zal halen zie ik de oliedrukmeter helemaal naar rechts schieten...... 8 bar lijkt met toch een beetje te bar. Ergo: de hele boel gaat weer uit elkaar.

Wordt vervolgd.

Zoals beloofd nog even het staartje van het storingenverhaal.

De kilometerteller afstellen en de oliedrukmeter vervangen. Dat stond er op het lijstje.

De hele boel maar weer eens uit elkaar gehaald. Volgens mij doe ik nu al binnen de vijf minuten.

Als eerste de hele tellerklok ook weer uit elkaar gehaald. Op deze manier kan ik alleen metertje van de oliedruk vervangen. Deze heb ik uit de tellerklok gehaald die ik een paar weken geleden uit mijn Scaldia had gevist. Bij het vervangen van het metertje viel me op dat er een lichte plek op de schaal zichtbaar is. Lijkt op oververhitting...

Goed, het metertje vervangen. Nu nog de kilometerteller afstellen.

Onderweg had ik de echte snelheid vergeleken met de aangegeven snelheid op de meter. Langs de weg stond z'n paal die je snelheid aangeeft. Deze zijn redelijk betrouwbaar en gaven mij een mooi uitgangspunt. Bij deze meting bleek de teller ongeveer 15 km/u er naast te zitten bij 80 km/u.

Met de accuboormachine was het mogelijk om de teller in beweging te krijgen, een afgebroken boortje pastte precies in de aandrijving van de teller. De boormachine aanzetten en de afgelezen snelheid bijstellen met het stelboompje op de teller.

Na het afstellen de tellerklok weer in elkaar gezet. En testen maar. De oliedruk hangt meteen weer helemaal in de hoek. Zucht. Stom toeval waarschijnlijk, maar het lijkt erop dat de druksensor op het blok kapot is.

De schuur maar weer in en een nieuwe schakelaar opgezocht. Het vervangen van de schakelaar is gelukkig niet zoveel werk. Het luchtfilter er even af en je kunt er zo bij. Natuurlijk krijg je er geen normale sleutel (14) op. Te weinig ruimte. In het doosje bewerkte / oude sleutels had ik gelukkig nog een afgezaagde sleutel 14 liggen, ooit eens voor een ander klusje aangepast. En ja hoor, past precies. De nieuwe druksensor gemonteerd en testen maar. Ja! Het werkt weer.

De test van de kilometer doe ik een andere keer. Die werkt vast wel...

Het moest er een keer van komen, de koppeling van mijn Scaldia 408 begon steeds slechter te werken. Niet dat hij doorslipte, maar het ontkoppelen ging steeds slechter. Daarnaast zijn de keerringen van de versnellingsbak, van het differentieel en bij een van de steekassen lek. Tijdens om maar weer eens aan de slag te gaan.

Eerst maar eens de versnellingsbak verwijderd.

Daarna komt de koppeling in zicht en is dan vrij eenvoudig te demonteren. Let er bij een 408 wel even op dat de drukgroep eerst bij ingetrapte koppeling moet worden vastgezet met een drietal borgpennen, anders krijg je de boel bijna niet uit elkaar.

Omdat ik al een nieuwe (ruilkoppeling) op de kop had getikt stond vooraf al vast dat ik de komplete koppeling ging vervangen. Onderstaand de oude en nieuwe drukgroep naast elkaar. De oude is nog redelijk goed en die bewaar ik dan ook als reserve. Ook de koppelingsplaat was nog niet helemaal versleten, die bewaar ik dus samen met de drukgroep.

Bij demontage bleek het druklager helemaal versleten. De grafietring is helemaal weg en zelfs de houder is al half weggesleten. Geen wonder dat het ontkoppelen steeds slechter ging. Op de foto is duidelijk te zien hoe ver het lager is versleten.

Jammer genoeg had ik geen toplager en ik hoopte dat die nog goed was. Niet dus, helemaal drooggelopen en dus versleten. In het verleden had ik als een eerder geluk bij Molenberg Aandrijftechniek in Hoogeveen en ook deze keer bleken zij voor mij het juiste lager te kunnen bestellen. Hij moest uit het buitenland komen, maar een paar dagen later had ik het al. Om een af andere wazige reden monteren de Russen half afgesloten lagers (daarom was de boel ook drooggelopen). Gelukkig was het nieuwe lager rondom stofdicht, dus daar hoeven we in de toekomst geen problemen meer mee te verwachten.

Om de koppelingsplaat goed te kunnen monteren had ik een centreerpen nodig. Nu heb ik wel zo'n universeel centeerpennetje van plastic, maar echt nauwkeurig werken gaat daar niet zo eenvoudig mee. Daarom heb ik de as van de oude versnellingsbak van gele Moskvich er maar afslepen. De bak ook nog even opengemaakt en meteen ontdekt waarom die zo slecht naar de tweede versnelling schakelde. Er is een tand van een tandwiel afgeknapt...

Omdat de afzaagde as te kort was om er goed mee te kunnen werken heb ik er een oude schroevendraaier opgelast.

Met de centreerpen was het eenvoudig om de nieuwe koppeling te monteren.

Na de koppeling was de versnellingsbak aan de beurt. Eerst de bak en de steun maar eens goed schoongemaakt en steun opnieuw in de verf gezet.

Daarna de oude keerringen eruit. Er zitten er twee achter elkaar gemonteerd in.

Vervolgens de nieuwe erin.

Volgende stap is het vervangen van de keerring van het differentieel. Redelijk recht toe recht aan klusje.

Ook de keerring van de linkersteekas moet worden vervangen. Dit viel erg mee. Eerst de steekas eruit. De remcilinder kan gewoon blijven zitten.

Het achterwiellager is ooit al eens vervangen, want het lager is aan beide kanten van een stofkap voorzien en dat is niet origineel. Het lager smeren met het vetpotje heeft hier dan ook geen zin meer. Weet ik dat meteen ook weer.

De oude keerring was inderdaad helemaal aan zijn eind.

Omdat lekkage problemen bij de achteras vaak te wijten zijn aan een verstopt ontluchtingsnippeltje heb ik daar meteen maar een nieuw exemplaar van gemonteerd.

Zo ziet het er weer uit als de bak en de koppeling weer op hun vertrouwde plekje zitten.

Bij de montage van de drukgroep heb ik nieuwe bouten gebruikt, de oude waren niet helemaal fris meer. Omdat ik nergens de treksterkte van de oude bouten kon vinden heb ik maar 10.9 bouten gemonteerd.

Het afstellen van de koppeling is eenvoudig, het hydraulische gedeelte van de koppelingsbediening heb ik niet uit elkaar gehad, dus ik was snel klaar. Restte nog de aandrijfas weer te monteren. Omdat het smeren van de kruiskoppelingen veel makkelijker gaat als de as niet gemonteerd is, heb ik dat meteen maar even gedaan.

Zo weer een (flinke) klus geklaard! De volgende klus is de keerring van de krukaspoelie. Verder verdenk ik de koppakking ervan lek te zijn. De motor is behoorlijk na van de olie, maar ik kan nog geen direct oorzaak vinden. Binnenkort maar eens op inspectie in de motorruimte, het koelsysteem heb ik al afgeperst maar dat bleek keurig dicht te zijn.

Voor nu kan de Scaldia weer op eigen kracht de weg op!

[/url]

De Moskvich 408 van mij lekt ook overal olie. Als eerste ga ik het achterwielkeerring ook maar eens vervangen, de nieuwe heb ik al een poosje in het dashbordkastje liggen maar dat werkt toch niet. Bij de 407 heb ik die ook al vernieuwd en is eigenlijk een fluitje van een cent.

Ha die Jelle Jan,

mooi dat de onderdelen passen. Ik heb nog steeds voor jou een koppelings werk cilinder liggen voor de 408. Tijd dat ik weer een keer bij een clubevenement kom om hem af te geven. Wanneer en waar is de nieuwjaarsborrel?

Groet, Aat.

Als het goed is heb je het clubblad inmiddels ontvangen met daarin de agenda voor 2011. De nieuwjaarsbijeenkomst is op zondag 30 januari. Vermoedelijk is dat weer in ons "clubhuis" in Apeldoorn.

De koppelingcilinder moet inderdaad nog steeds worden vervangen. Ik heb de oude bij het vervangen van de koppeling ongemoeid gelaten, maar hij zweette wel een beetje. Tot op heden is het daar bij gebleven, maar vroeg of laat trap ik er natuurlijk een keer door.

De lekkages zijn inmiddels behoorlijk onder controle, al blijven het differentieel en de bak wel heel iets lekken. Maar dat hoort natuurlijk bij een oude auto, toch?

Het blok bleek toch behoorlijk lekvrij. Het grootste probleem zat hem in een lekke klepdekselpakking. Bij een 408 hoef je om kleppen te stellen niet het hele deksel te verwijderen, er zitten speciale luikjes in het klepdeksel. Om de lekkage op te lossen heb toch het hele klepdeksel verwijderd en dat betekent dat de ontsteking er even af moet. Met een frisse pakking bleek alles een stuk beter te gaan. Het hele motorblok heb ik met de hogedrukspuit schoongemaakt en na diverse ritje afgelopen zomer is het blok mooi schoon en droog gebleven.

Het enige wat nog op de agenda staat is de krukaskeerring aan de voorkant. Daarvoor moet de radiateur eruit, een klusje dat ik maar tot het voorjaar uitstel.

De lente is weer in aantocht, de hoogste tijd om de Scaldia weer klaar te maken voor het nieuwe seizoen.

Naast een beurtje zijn er nog weer meer zaken die om aandacht vragen. Als eerste wil ik de olielekkage langs de voorste krukaskeering nu eindelijk eens aanpakken. Geen erg grote klus, maar om er fatsoenlijk bij te kunnen moet de radiateur er uit. Toen de waterpomp na een winter stilstand na de eerste keer starten begon te lekken was het duidelijk dat het nu tijd werd om de hele boel maar eens aan te pakken.

De vorige eigenaar had flink met vloeibare pakking lopen smeren, niet zo'n fraai gezicht 🙄

Als eerste de grill en de radiateur verwijderd.

De oude waterpomp verwijderd en alle overtollige vloeibare pakking verwijderd.

Nieuwe pomp en pakkingen klaar om te bouwen.

De nieuwe pomp zit al weer op zijn plek. Zoals op de foto is te zien moest er nog wel een andere steun voor de dynamo komen 🙁 . Natuurlijk passen nieuwe onderdelen altijd meteen 🙄 .

Volgende stap is de krukaskeerring. De poelie en het deksel zijn eenvoudig te verwijderen als je er goed bij kunt.

Ook hier weer (te)veel vloeibare pakking

Nieuwe keerring ligt klaar voor montage (er is er maar een nodig, de andere was voor het geval dat 😉 )

De oude poelie blijkt niet meer bruikbaar. Op de plek waar de oude keerring heeft gezeten is een diepe groef zichtbaar én alle klinknagels zitten los. Het is niet ondenkbaar dat ik daar onderweg nog fijn problemen mee had kunnen krijgen. Gelukkig had ik nog een nieuwe liggen en hoefde ik niet de oude op te knappen.

Vervolgens is het gewoon een kwestie van de boel weer in elkaar zetten. De nieuwe keerring moet volgens het boek op zijn plaats worden geperst. Met behulp van een hulpstukje en een bankschroef was dat snel geregeld. Nieuwe pakking er tussen en de boel weer gemonteerd.

Alles zit weer op z'n plek en is klaar voor een proefstart.

Omdat de grill er nu toch af was, meteen de logo's gewisseld. Er zat nl. nog een verkeerd logo op. Mijn Scaldia is van 1969 en toen had de Moskvich-fabriek nog de naam MZMA, kort daarna kwam de nieuwe naam AZLK. Toen ik de Scaldia kocht was het embleem kapot en had ik alleen nog een AZLK logo liggen. Al een hele tijd geleden had ik een MZMA logo gevonden en die zit er nu dus eindelijk op.

Nu de motor weer 'dicht' is lag er nog een benzinezeefje te wachten. Die had ik in 2009 al meegenomen uit Pskov en is nu dus ook op zijn plek in de tank (om het aanzuigbuisje).

Vervolgens meteen ook maar het benzinefilter onder de motorkap gewisseld.

Rest nu alleen nog de olie en de filters.

Oliefilter.

Nieuwe afdichtring voor het oliefilterpotje.

Schone olie in het luchtfilter.

En starten maar!! 😀

Na een flinke proefrit (de ledenvergadering op 27 maart) blijkt alle werk niet voor niets. De Scaldia houdt keurig alle vloeistoffen binnenboord, oliedruk en temperatuur zijn perfect en het motortje loopt als een zonnetje.

Na alle onderhoud in het voorjaar bleek de Scaldia nog niet helemaal klaar voor het grote werk (OMMMA 2011). Daarom de Scaldia maar weer op de brug gezet.

Vorig jaar bij de APK kon na een kleine interventie van het lasapparaat de demper er nog net meer door. Nu een jaar later bleek bij nadere inspectie het einde toch echt in zicht.

Daarom een nieuwe demper die nog op voorraad lag opgezocht.

en gemonteerd. Op de foto is ook nog net de nieuwe schokbreker te zien die uit Pskov is meegekomen.

Uiteraard ook de andere nieuwe schokbreker gemonteerd.

De volgende stap was het vervangen van de schokbrekers aan de voorkant (de oude waren meer lekke fietspompen dan schokbrekers)

Meteen de remmen maar even schoongemaakt (nu we er toch zijn).

Volgende stap de ingebrande contactpunten en condensator (ook vers uit Pskov) vervangen.

Als laatste bleek de keerring van de achteras die ik in het voorjaar had vervangen niet te voldoen. De as lekte nog steeds. Daarom had ik uit Pskov nieuwe meegenomen. Die heb ik niet 1 op 1 gemonteerd om de lekkage waarschijnlijk te wijten is aan slijtage van de steekas op het punt waar de keerring zit. Daarom een afstandsring gemaakt waardoor de keerring ongeveer 1 mm naar buiten wordt gemonteerd (er is voldoende ruimte in de houder) en nu op een andere plek op de as uitkomt.

Na een proefrit blijken de nieuwe schokbreker en contactpunten het prima te doen. Op naar de OMMMA 8)

Eindelijk weer wat tijd gevonden om in de schuur te gaan klussen aan een Russische klassieker. Twee jaar geleden had ik de waterpomp van de Scaldia vervangen omdat de oude lekte. Helaas bleek het vervangende exemplaar niet van al te beste kwaliteit. Het was wel een nieuwe pomp, maar een NOS exemplaar dat ook al jaren bij mij op voorraad had gelegen. Na de voorjaarsrit 2012 bleek dat pomp behoorlijk begon te lekken. Daarnaast had ik nog een andere lekkage ontdekt. Een doorgeroeste vriesdop bleek ook voor lekkage te zorgen. Tijd om aan de slag te gaan dus.

Een nieuwe waterpomp had ik niet meer liggen en het bleek erg lastig om er een te vinden. Daarom heb ik drie oude waterpompen die ik nog had liggen uit elkaar gehaald en gekeken of ik daar een goede van kon maken. Dat leek te lukken, alleen was er een nieuw afdichtrubber en een pertinexplaatje nodig. Het plaatje had ik zelf nog liggen, die zijn namelijk hetzelfde als voor de Volga M21 (en daarmee ook de UAZ 469). Het rubber vond ik op de OMMMA afgelopen zomer. Op de onderstaande foto zie je op de bovenste rij de nieuwe onderdelen, op de onderste rij de oude onderdelen.

Met behulp van de nieuwe en oude onderdelen de pomp weer opgebouwd en weer netjes zwart gespoten. De poelie heb ik niet gespoten, daar zit straks toch de ventilator overheen.

De volgende stap was de oude pomp er af te halen (na eerst het koelwater eruit en diverse onderdelen te hebben verwijderd). Er zit een losse pasplaat tegen het blok gemonteerd die ik heb laten zitten om een pakking uit te kunnen sparen.

Daarna de oude pomp er weer op.

Volgende klus was de vriesdop. De oude ging er vrij simpel uit.

Onderstaand de oude en nieuwe vriesdop naast elkaar. De nieuwe staat nog bol, de oude is flink doorgeroest. Ik kon er heel makkelijk een gat in steken met een schroevendraaier.

Het monteren van de nieuwe vriesdop bleek wat lastiger dan verwacht. De bedoeling is dat je de nieuwe vriesdop in het gat houdt en vervolgens met een flinke klap met de hamer plat slaat. Platgeslagen is de diameter van de dop groter en zit hij automatisch vast. Tot zover de theorie. De praktijk bleek wat lastiger. Om te beginnen is er onvoldoende ruimte om een flinke klap op de dop te kunnen geven. Dat probleem heb ik op kunnen lossen door met behulp van de bevestigingsplekken van de dynamo een poelietrekker als 'poelieduwer' in te zetten. Zo lukte het prima om de dop plat te drukken. Helaas viel de dop er zo weer uit. Platgeslagen (gedrukt) bleek de nieuwe dop een fractie kleiner dan de oude. 🙁

Tja, met een gat in het motorblok rondrijden is geen optie. Daarom opnieuw de zolder opgeklommen. Tot mijn stomme verbazing vond ik onder in een papieren zak met Scaldia onderdelen twee vriesdoppen. Goed verstopt onder een handvol andere kleine onderdelen. Deze doppen bleken iets groter te zijn. De ene dop was zelfs de groot. De andere bleek wel te passen. Opnieuw de truc van de poelieduwer toegepast. Deze keer met meer succes. Voor de zekerheid heb ik wat vloeibare pakking achter de dop gedaan.

De volgende stap was alles weer op te bouwen. Nadat alles weer op zijn plek zat kon het koelwater er weer in. Toch even spannend of de vriesdop en de pomp wel waterdicht zouden zijn. Omdat het lekker motregende heb ik de Scaldia maar in de garage (met de deuren open 😉 ) een half uurtje laten draaien. Gelukkig lijkt alles waterdicht te zijn en de temperatuur keurig op 80 graden te blijven staan. Zodra het weer het weer toelaat moet een flinke proefrit de definitieve uitslag brengen.

De volgende klus is de lekkende keerring in de achteras. Net als de waterpomp een klus die al eerder is langs gekomen. Helaas al twee keer zelfs. Driemaal is scheepsrecht laten we maar hopen.

Mijn Scaldia heeft een rustig seizoen achter de rug. Meer dan vijftig kilometer zijn er het afgelopen jaar zeker niet bijgekomen. Naast de kapotte waterpomp en de lekke vriesdop zijn er helaas nog meer aandachtspunten. Een van die punten is de richtingaanwijzerschakelaar. Het beruchte Russische plastic had hier ook toegeslagen. Net als bij de Volga M21 is in de Scaldia een soort plastic gebruikt dat na verloop van tijd begint te 'ontbinden' en te vervormen. Met in dit geval als resultaat een richtingaanwijzerschakelaar die niet meer wil bewegen. Omdat dit een bekend probleem is worden er in Rusland tegenwoordig weer vervangende onderdelen geleverd om het plastic gedeelte te vervangen. Afgelopen voorjaar had Aat Builtjes voor mij het vervangende gedeelte meegenomen uit St. Petersburg. Met de Kerstdagen voor de deur werd het nu de hoogste tijd om er eens mee aan de slag te gaan.

Als eerste het stuur eraf.

Daarna het gewraakte deel eraf.

Hier het oude en nieuwe deel naast elkaar. In het oude gedeelte zit het metalen mechanisme nog gemonteerd. Daarbij is duidelijk zichtbaar dat het mechanisme is gebroken. Waarschijnlijk als gevolg van kromtrekken van het plastic.

Gelukkig bracht opnieuw het jarenlang verzamelen van onderdelen uitkomst. Op zolder vond ik het mechanisme die ik ooit uit een sloper had gehaald. Wie wat bewaard heeft wat. Weer een goede reden om het zolder niet op te ruimen 8) .

Ook de elektrische schakelaar zelf was behoorlijk aangetast. Met behulp van de oude en de spullen van zolder heb ik een vervangende schakelaar samengesteld.

Uiteindelijk de heleboel weer in elkaar gezet en met een multimeter getest: het werkt!

Vervolgens alles weer in de auto gebouwd en in het echt getest. Resultaat: een soepel werkende richtingaanwijzerschakelaar.

De volgende stap is het vervangen van het plastic om de tellerklok. Dit is van hetzelfde vervormende plastic gemaakt. Het plastic was nu zover vervormt dat de klok los is gekomen en de schakelaar van de ruitenwisser helemaal klem zit (onder de teller).

Als eerste alles gedemonteerd.

Nu ik toch met het dashboard aan het werk was meteen het contactslot vervangen. Bij oude slot heb ik nooit een sleutel gehad en altijd gewerkt met een bijna passende sleutel die op een bepaalde stand toch bruikbaar was. Op zich een authentieke Russisch oplossing. Maar omdat er al jaren een origineel nieuw slot klaar lag, met bijpassende sleutels, die toch maar gemonteerd.

Ooit had ik eens zo'n vervangende ombouw op de kop getikt. Deze was echter ook van het discutabele plastic gemaakt en gaan vervormen. Maar voor dit proces echt had doorgezet had Piet van Leeuwen deze gebruikt om een mal te maken om voor zijn eigen Moskvich 408 een ombouw van polyester te kunnen maken. Hij had er toen meteen twee gemaakt. Dat was maar goed ook, de originele is ondertussen ook helemaal krom. De vervangende ombouw moet echter eerst nog pas worden gemaakt en ook een bevestiging voor de tellerklok moet nog worden gemaakt.

Daarnaast moet ook de bestuurderstoel onderhanden worden genomen. De rugleuning is namelijk helemaal scheef. De stoel heb ik net als de teller nu klaar liggen om aangepakt te worden. Wordt vervolgd.

Knap werk, Jelle Jan 🙂

Tussen de bedrijven door weer wat tijd gevonden om verder te sleutelen aan de Scaldia. Na het werk aan het stuur stond nu eerst de lekke keerring van de achteras weer op het programma.

Om te kunnen constateren of de lekkage het gevolg was van een kromme steekas had ik Henny Haverkort gevraagd om met te helpen dit uit te zoeken. Onder het motto 'meten is weten' had Henny zijn micrometer meegenomen. Als eerste gekeken of de as in de hoogte teveel slag had. Om dit te kunnen doen had ik het wiel, de remtrommel en de remschoenen al verwijderd. Vervolgens kon Henny de meetklok er op zetten en een nulpunt markeren.

Vervolgens de as draaien en de meter in de gaten houden.

Resultaat: wel enige afwijking meetbaar, maar niet noemenswaardig en zeker binnen de fabriekstolerantie.

Toen gekeken of er een zijdelingse afwijking meetbaar was.

Ook geen noemenswaardige afwijking. Daarop de steekas er meer eens uitgehaald.

Op het slijtspoor van de keerring was tot mijn verbazing een braam zichtbaar. Deze was eenvoudig met een vijltje en wat waterproof schuurpapier te verwijderen.

Daarna een nieuwe keerring geplaatst (had Aat voor me meegenomen uit St. Petersburg 8) )
De keerring aan de achterkant voorzien van wat lagervet om de afdichting te bevorderen.

Daarna de boel goed schoon gemaakt en alles weer opgebouwd.

Als laatste heb ik een andere remtrommel gemonteerd. De oude was beschadigd. Er was een stukje uitgebroken, dat levert ook onbalans op.

Na deze klus was het interieur weer aan bod. De kilometerklok met behulp van de nieuwe polyesterbak weer op zijn plek gezet. Het was even wat passen en meten, maar het resultaat is goed te noemen (op de foto zit nog wat schuurstof)

Als laatste klus de zittingen van de stoelen en bank voorzien van nieuwe skaihoezen die mooi passen bij de rest van de binnenbekleding. De hoezen had ik al een keer op internet gevonden.

Na al dat werk was het dan eindelijk tijd om een proefrit te maken! Zondagmiddag was mooi droog weer en had ik even de tijd om een klein rondje rond het dorp te maken. De auto had een hele tijd stilgestaan en dat was goed te merken. De motor had een behoorlijk ochtendhumeur (het was al middag) en pas na een kilometer of vijf liep hij mooi rond en na nog een paar kilometer was hij weer helemaal bij de les. Bij de remmen hetzelfde verhaal. Bij de eerste remmen sloeg de auto spontaan links af, maar na een aantal keren was het al veel eenvoudiger koers te houden. Thuisgekomen de auto meteen weer op de brug geparkeerd en meteen even snel gekeken naar lekkage sporen onder de motorkap (gereviseerde waterpomp en vervangen vriesdop) en natuurlijk bij de achteras. Geen lekkage te zien. Zodra het even kan ga ik een wat langere proefrit maken. O ja, het is wel even wennen dat de richtingaanwijzerschakelaar weer helemaal functioneert. Bij deze auto was ik altijd gewend om na de bocht zelf de richtingaanwijzer weer uit te zetten, maar dat ga nu weer automatisch. Wat een luxe 8)

Hoi Jelle Jan.

Goed dat de steekas niet krom is, ik zag mijzelf al met een steekas terugvliegen vanuit Pieter. Hopelijk is het met het verwijderen van het braampje nu verholpen.

Groet, Aat.

Kom kom Aat, niet van dat benauwde. Ik had net het idee opgevat om jou een nieuwe carrosserie voor de Uaz en een nieuwe versnellingsbak voor Luaz in het vliegtuig te laten meenemen....